Cukiernie - te, w których kupują miejscowi - to miejsca, gdzie produkcja trwa non-stop, a gotowe wyroby układane są w kopczyki za witryną. Nie ma etykiet z cenami. Nie ma lodówek. Obok ciastek najczęściej z migdałów, mleka, cukru, na ogromnych patelniach smażą się  okrągłe, pulchne krążki z dziurką - to głęboko smażony chlebek z mąki ryżowej - coś na kształt amerykańskich pączków (ale to duże uproszczenie z mojej strony). Nepalczycy zamawiają herbatę w małych szklankach, i biorą na wynos smażone ciastka. My pokazujemy palcem co chcemy dostać - po chwili trafiają w nasze ręce owinięte we wczorajszą gazetę "pączki" i pomarańczowe kulki w białych papilotkach. 

Przez szybę do cukierni - migdałowe trójkąty kuszą na witrynie (fot. Wojtek)

Niedaleko głównego, zabytkowego placu w Kathmandu, Durbar Square, natrafiliśmy na cukiernię typu exclusive -  nie odbiegała od europejskich standardów jeśli chodzi o umeblowanie łącznie z ladami chłodniczymi. Były nawet etykietki pod słodyczami - szkoda, że tylko po nepalsku ;)

Zamówione słodycze otrzymaliśmy w gustownym papierowym pudełku. Zostały zjedzone wieczorem na dachu naszego hostelu (większość hosteli posiada mini-restauracje na dachach, z roślinami różnej wielkości upchniętymi w za małych doniczkach).

O każdej porze dnia na ulicach można spotkać panów serwujących z wózków różne mieszanki prażonych ziaren lub chipsów. Małe tutki zapakowane w gazetę kosztowały kilka-kilkanaście rupii i były bardzo ostre. Z podobnego wózka, tylko zaopatrzonego w mały piecyk, sprzedawano omlety i samosy (indyjskie kruche ciastka na ostro smażone w głębokim oleju) - niestety na pana od omletów natrafialiśmy tylko późną nocą więc zdjęcie nie wyszło, a przy zakupie samosów nikt nie był w stanie zrobić zdjęcia, bo wszyscy mieli od nich tłuste ręce. Młodych chłopców, którzy sprzedawali wyciskane ze świeżych owoców soki spotykaliśmy tak często, że aż za często by zrobić im zdjęcie :)