Śniadanie bardzo lokalne 

Miejsce: Warzazat

Śniadania poszliśmy szukać przed wizytą w ksarze (ufortyfikowanej osadzie) Ajt Bin Haddu. Szukaliśmy jakieś 15 minut. W końcu zobaczyliśmy sklep spożywczy z kilkoma stolikami przed wejściem. Na początku weszliśmy po colę (ulubiony napój podróżników), ale zobaczyliśmy, że pan sprzedawca niesie jednemu z klientów herbatę. I jajka na twardo. To spróbowaliśmy również coś zamówić. M. starał się jak mógł po francusku (zapomnij o angielskim w małych miejscach), ale nie udało mu się dowiedzieć, co zamówił. Przez chwilę nie był też pewien, czy wogóle coś udało się zamówić, bo pan sprzedawca nie dawał po sobie poznać, że cokolwiek przyjął do realizacji, po tym jak do lokalu weszli najwidoczniej zaznajomieni policjanci. Zostali oczywiście obsłużeni najpierw. Czekaliśmy przy stoliku nieopodal olbrzymiej kolekcji glinianych tadżin, aż przyszła nasza kolej i ... talerze z jedzeniem. Dwa rodzaje serów, miód i dżem, świeże podpłomyki. Mieliśmy pewne obawy, co do kremowego serka - z tymi mlecznymi przetworami za granicą nigdy nic nie wiadomo (to a' propo podróży do Nepalu i pewnej zabójczej herbaty z mlekiem). Okazał się jednak tak dobry, że solidarnie stwierdziliśmy, że cierpieć ewentualnie będziemy wszyscy. 

Śniadanie w zakładzie krawieckim

Miejsce: niedaleko Aroumd

Czyli inaczej.. śniadanie, które już obrosło w legendę ;-) Jak już pisałam wcześniej, miejsca ze śniadaniem otwierają się w porze wakacyjnej czyli na  pewno nie wczesnym rankiem. A wtedy to wyszliśmy z budżetowego hoteliku w Imlilu na szlak w kierunku Jebel Toubkal, najwyższej marokańskiej góry (4 167 m).  Po drodze mieliśmy zjeść śniadanie. Tyle, że nie bardzo było gdzie. W lokalnej malutkiej piekarni dorwaliśmy kilka francuskich wypieków, ale nie wszyscy mogą iść z plecakiem o croissancie. Minęliśmy całą wioskę, potem przeszliśmy kawałek lasem i wspięliśmy się do góry na główną drogę. Na wysokości wioski Aroumd natknęliśmy się na stoiska z pomarańczami, biżuterią  i tkaninami. Przy jednym - tym z pomarańczami i kolorowymi makatkami - M. zapytał właściciela czy wie, gdzie można by kupić jakieś śniadanie. Na to właściciel szerokim gestem zaprosił nas za kotarę do środka pomieszczenia i odpowiedział coś co można by pewnie przetłumaczyć: "No, jak to gdzie, oczywiście, że u mnie!" Popatrzyliśmy po wnętrzu, które bynajmniej nie sugerowało jakiegokolwiek przeznaczenia do serwowania posiłków:  na środku kilku panów przy miętowej herbatce wyszywało jakieś pasy, w jednym kącie stała stara maszyna do szycia,  a pod drugim leżały w stosie kolorowe ścinki. Całość była zakładem krawieckim. Właściciel energicznie wyprosił panów szyjących, usadził nas na ich miejscach, zapytał co byśmy chcieli zjeść, nie do końca chyba zrozumiał, co mówiliśmy, ale słowo "petit dejeuner" powtórzył dwa razy. Za niedługą chwilę wrócił z dzbankiem pełnym miętowej herbaty. Później dostaliśmy świeże podpłomyki z omletami i serkami topionymi. Wszystko smakowało nam bardzo, a operatywność właściciela komentowaliśmy jeszcze bardziej.

Śniadanie w riadzie

Miejsce: Marrakesz

Maroko jak każdy arabski kraj słynie z gościnności - widać to po posiłkach: są bardzo obfite, różnorodne, a przez to nastawione na długie biesiadowanie. Na typowe śniadanie w pięknej riadzie (tradycyjny hotel z dziedzińcem, zwykle z małą ilością pokoi, za to o wysokim standardzie) wybraliśmy się w Marrakeszu. Riadę upatrzyliśmy sobie już wcześniej  - chcieliśmy w niej przenocować, jednak nie było miejsca. Zjedliśmy śniadanie na tarasie. Trochę na nie poczekaliśmy, ale było warto. Dostaliśmy ciepłe napoje, sok z pomarańczy, naleśniki, jajka, pieczywo z masłem i dżemem oraz jogurt. Za dużo na raz ;-)

Śniadanie na stoisku 

Miejsce: Marrakesz

Składało się ze świeżych podpłomyków lub naleśników z serkiem topionym (znów!) lub nutellą lub dżemem (zależy, jakie opcje przedstawił sprzedający).  Jedzone na stojąco lub przy plastikowych stolikach. Podczas podróży występujące najczęściej :)