2. Miętowa herbata
Czasami tak słodka, że można, by łyżeczkę pionowo w szklance postawić, ale orzeźwiająca. Przyrządza się ją z zielonej herbaty, świeżych liści mięty i cukru. Pije się ją  w małych szklaneczkach - parzenie ma swój rytuał. To znak marokańskiej gościnności.


Ten, kto Ci ją oferuje, oczekuje dłużej niż 2 minuty rozmowy. Jeśli kiedyś będziesz mieć okazję rozlewać taką herbatę do szklanek, pamiętaj, by nalewać z wysoka, a pierwszą szklankę wlać z powrotem do dzbanka: w ten sposób miesza się cukier i studzi napój.  Taką herbatą witano nas w riadach (marokańskie, tradycyjne domostwa z dziedzińcem - o nich jeszcze tutaj będzie), a także proponowali ją co sprytniejsi sprzedawcy na sukach (targowiskach). Szklaneczka miętowej herbaty w trakcie targowania się o skórzane kapcie, aromatyczne przyprawy do mięsa lub pachnące kawałki mydła: tego nie można sobie odmówić! Jedna rada, co do targowania: z góry należy założyć, że chodzi o przeżycie kulturowe, a nie o zrobienie świetnego interesu; w ten sposób unikniemy rozczarowania, gdy dowiemy się, że podobny przedmiot kosztował taniej ;-) W większości suków nie ma wywieszek z ceną - a ta jest uzależniona od naszej umiejętności targowania i siły przekonywania sprzedawcy.

 Na tym krótkim filmiku możecie zobaczyć, jak zostałam "złowiona" przez sprzedawcę na barwnym stoisku z przyprawami i kosmetykami:


Początkowo chciałam się tylko zapytać o skład pachnących mieszanek... Ale jakąś godzinę, trzy herbaty, parę historii rodzinnych, dwa masaże rąk, wiele otwartych słoiczków z przyprawami PÓŹNIEJ wyszliśmy z kilkoma siateczkami, za które zapłaciliśmy o wiele za dużo. Pan sprzedawca z radości nas wyściskał, życzył wszystkiego, co najlepsze w Polsce i w Maroku i zapraszał ponownie.


3. Słodycze: te smażone i te kruche
Pierwsze: tak tłuste i słodkie, że aż warte grzechu. Ciasteczka smażone na oleju i oblane syropem lub miodem  - z nadzieniem orzechowym, migdałowym lub bez - były naszą ulubioną przekąską, którą można było kupić na każdym targu i w każdej cukierni.



Drugie: absolutnie kruche, wręcz rozsypujące się w ustach, zwykle owinięte w zabezpieczający kształt papierek. Do herbaty lub w wersji solo - nie miały sobie równych. Ich nazwa: polvrones wywodzi się z hiszpańskiego i oznacza proszek.



4. Kuskus
Spróbować trzeba. W niektórych miejscach tadżina z mięsa podawana z chlebem nazywała się tadżina (+ jakiś przymiotnik), a w innych z kuskusem: kuskus (+przymiotnik).  Serwowany z warzywami to często jedyna opcja dla wegetarian (przynajmniej w miejscach, w których się stołowaliśmy).



5. Bastilla (też Pastilla)
To zdecydowanie jedno z najbardziej oryginalnych dań jakie jadłam do tej pory. Wygląda jak ciasto francuskie z nadzieniem z kurczaka (tradycyjnie z gołębia), ale posypane jest grubą warstwą cynamonu i ... cukru pudru. Jakkolwiek abstrakcyjnie brzmi ten cukier puder , danie da się zjeść i nawet da się powiedzieć, że było dobre. Zamówiłam je w Fezie, niedaleko bramy Bab Boujloud - do restauracji zostaliśmy "zagarnięci" z ulicy przez kelnera, który z tekturowym menu w ręku zachwalał walory swojego miejsca pracy. Bastillę codziennie robi żona właściciela u siebie w domu i przynosi rano do restauracji (przynajmniej tak utrzymywał kelner po naszych komplementach dotyczących dań - wszystko było pyszne). Acha, nazwą bastilla widzieliśmy też opisane ciastko z kilku warstw ciasta francuskiego i kremu.






Specjalność z Marakeszu: długo i wolno duszony gulasz z jagnięciny - tradycyjnie podobno w popiołach  palenisk ogrzewających hamman (łaźnię).


8. Siekany szpinak lub bakłażan
Te dwa warzywa pierwszy raz jadłam w takiej postaci: bardzo drobno siekane, z dużą ilością czosnku i cebuli, na wpół surowe (tzn. szpinak wyglądał na blanszowany). Świetne jako przekąska.



9. Sałatka marokańska 
Pozycja stała w każdym menu. Składa się z warzyw - gotowanych i surowych, jajek, czegoś w rodzaju mortadeli lub makaronu oraz sosu (winegret lub majonez) - w różnych kompozycjach.



10. Owoce morza 
Oczywiście owoce morza najlepiej jeść nad morzem - najsmaczniejsze jedliśmy niedaleko Ceuty. Na północy Maroka bardziej niż francuski przydaje się hiszpański, co widać również po menu.




Krótko podsumowując: gorąco polecam Maroko na kulinarną wyprawę. Oczywiście będzie na niej o wiele więcej smacznych potraw niż w moim subiektywnym TOP 10 ;-) A jeśli masz już taką wizytę za sobą: ile moich typów zgadza się z Twoim TOP 10? Chętnie przeczytam!


P.S. W planach jeszcze dwa posty: o śniadaniach, w tym jak zjeść śniadanie w zakładzie krawieckim oraz o tym, co i gdzie jeść na ulicy (tzn. na straganach).