Pasmo górskie Durmitor jest bez wątpienia jednym z najbardziej malowniczych jakie widziałam w Europie. Wysokie szczyty (najwyższy sięga 2 500 m n.p.m.), wiele jezior, rzeki, płaskowyż Jezerska Površ -  słowem: bardzo urozmaicony krajobraz.

Jednak to kanion rzeki Tara wraz ze wspartym na łukach mostem jest na większości zdjęć z tego regionu. Most ma 365 m szerokości i 172 m wysokości nad lustrem wody - w swoim czasie (oddano go w 1940 m) należał to największych tego typu  w Europie. Wskutek wojennej zawieruchy uległ zniszczeniu niedługo po powstaniu. Aby odciąć drogę włoskim wojskom,  partyzanci wysadzili część mostu: podobno decyzja była podjęta z bólem serca i starano się nie naruszać zbytnio konstrukcji. W 1946 roku most odbudowano i od tej pory jest jednym z ulubionych przez turystów miejsc. 

Zatrzymują się w kawiarni zlokalizowanej zaraz przy moście, wybierają się na rafting (różnej długości, zwykle połączony z tradycyjnym obiadem), a bardziej głodni wrażeń zjeżdżają po linie na drugą stronę. 

To całodzienna wyprawa - zaczynając z  miejscowości Zabljak (dogodny, płatny parking zaraz przy wejściu do Parku Narodowego)  musimy liczyć około 10 h. Na początku trasa prowadzi asfaltem - do Czarnego Jeziora, które można porównać z naszym Morskim Okiem. W sezonie letnim czynne są nad nim bary, plaże, jest nawet wydzielone miejsce na koncerty. To bardzo popularne miejsce. Ale już dalej w głąb, szlaki pustoszeją. 

Przy dobrej pogodzie, w środku sezonu spotkaliśmy dosłownie kilkanaście osób, z czego większość była ... Czechami. Zgodnie z moją już wcześniejszą obserwacją Czesi nie wchodzili, a wbiegali na górę ;-) Wszystkie szlaki są oznaczone czerwonymi kropkami - łatwo się zorientować, ale raz na rozwidleniu, gdy na prawo szła czerwona kropka, na lewo szła druga czerwona kropka, a mapa nie dawała jednoznacznej odpowiedzi, gdzie my właściwie jesteśmy - głośno skomplementowaliśmy polskie różnokolorowe oznaczenia szlaków.

Bobotov Kuk nie jest wymagającym technicznie szczytem - odrobina ekspozycji jest tuż przed wierzchołkiem, po śladach, jakie zostały na skałach, widać,  że ten odcinek był kiedyś ubezpieczony. W sierpniu 2013 jednak nie był, ale trzymając się skały można było go pokonać. Panorama ze szczytu wynagrodzi wszelkie trudności :) Natknęliśmy się również na śnieg - ale dość ubity i z kijkami nie sprawiał problemów.

W drodze powrotnej zatrzymaliśmy przy chacie pasterza. Właściwie to on nas zatrzymał:  zboczyliśmy na mniej uczęszczaną ścieżkę (tak się nam wydawało), ale po 10 minutach okazała się tylko i wyłącznie kończącą się ścianą odnogą. A chatę było widać przed nami, więc zeszliśmy delikatnie klucząc między skałami, by bezceremonialnie wleźć na jakieś miejsce campingowe - za nic nie było go widać jak szliśmy wcześniej w drugą stronę. Konkretnie wleźliśmy na miejsce typu śmietnik, a pan pasterz stał z góry i znakami dawał sygnał by podążyć w jego kierunku. Po czym zaczął iść, z dwa razy oglądając się czy za nim idziemy. Lekko zdezorientowani, poszliśmy. 

Wyprowadził nas na szlak koło swojej chaty i zapytał czy nie chcemy kupić piwa. Piwa nie chcieliśmy, to zaoferował ser. Całe otoczenie miejsca, gdzie ser był wyrabiany sprawiało wrażenie radosnego bałaganu połączonego z brakiem dostępu do bieżącej wody (w Durmitorze generalnie nie ma za wiele strumyków czy źródeł: o tym trzeba pamiętać wybierając się w te góry z własnym zapasem wody). Moje poważne wątpliwości zostały rozwiane przez M. zdecydowanym "yes, weźmiemy". Nie wytrzymałam jednak i dałam panu pasterzowi przynajmniej własną foliową reklamówkę do zapakowania sera.

Skorup używa się do przyrządzenia typowego dania z regionu o nazwie: Durmitorski kacamak. To danie przypominające  polentę - kasza kukurydziana, mleko, kajmak (o którym niżej), a na końcu skorup gotowane są razem. Rezultat jest bardzo sycący.

Swoją pierwszą przygodę z kajmakiem miałam kiedyś w Chorwacji - kupiłam małe pudełeczko z napisem kajmak licząc, że w środku będzie to, co w Polsce nazywamy kajmakiem: jakieś mleczne, słodkie smarowidło, podobne do tego, czym zdobimy mazurki :-) Zdziwienie było wielkie :-)  Jeśli mielibyście okazję, to zawsze wybierajcie kajmak na wagę - różnica w smaku jest wyraźna.

Jeśli ktoś z Was miał okazję odwiedzić już piękny Durmitor i trafił na ser, który polubił - chętnie przeczytam w komentarzu jaki on był :-)