Winogrona co roku dostaję od pana Konstantego, Sąsiada. Ciemne, olbrzymie, bardzo słodkie. Pan Konstanty ma dziarską osiemdziesiątkę, wielką życzliwość dla ludzi i działeczkę. Na działce ma wspominane, dobre winogrono - choć w tym roku narzeka na pogodę, która nie da takich obfitych zbiorów jak w roku ubiegłym. Część owoców po prostu od razu zjadamy, trochę gubiąc te małe pesteczki, a dla części szukam jakiegoś ciekawego przepisu. W ubiegłym roku powstały słoiki z winogronowo-cynamonowym kompotem, w tym roku przepis znalazł mnie sam, wyświetlając się  przedwczoraj wśród polubionych na fb stron. Jak nic miły gest Pana Sąsiada (jeszcze raz bardzo dziękuję!) i internet - od czasu do czasu pozwalający znaleźć coś wartościowego - połączyły się w odpowiednim czasie :)

Włoski chlebek z winogronami - czyli schiacciata con l'uva. "Schiacciata" w regionie Toskanii znaczy tyle co  focaccia, czyli dosłownie "płaski, zgnieciony" wypiek z dodatkiem oliwy. Tutaj szalenie puszysty, przyjemnie słodki i nieprzyzwoicie pyszny. Uwaga, na tyle nieprzyzwoity, że lepki sok winogronowy brudzi ręce, ale nie ma sensu ich myć po jednym kawałku, gwarantuję, że sięgniecie po kolejny...

Jeśli szukacie przepisu na wykorzystanie ogrodowych, działkowych lub nabytych drogą kupna czerwonych winogron - gorąco polecam ten włoski wynalazek :) U nas toskański sposób na winogrona tudzież świetny placek drożdżowy na pewno zostanie powtórzony. 

Z pewną rezerwą podeszłam do anyżu w tym przepisie i ominęłam jedną jego porcję, która w oryginalnym przepisie sypana jest również po wierzchu. Warto jednak dodać trochę tej przyprawy, bo ciekawie wpływa na smak chlebka z winogronami. 

Od razu dodam również, że moje prezentowe winogrona były bardzo dorodne, wręcz olbrzymie i bardzo słodkie - ale na innych zdjęciach schiacciata con l'uva widać na cieście o wiele więcej winogron, są po prostu mniejsze, to się ich tam więcej mieści ;-) Według autora przepisu, do tego toskańskiego pieczywa nie nadają się białe winogrona. I jeszcze mogę podkreślić, że przepis jest bez jajek, nabiału - wegański w czystej postaci.

Przepis (z moimi zmianami) za Marten Rolff z Das Rezept - SZ-Magazin, wyd. 3 sierpień 2019.

na blaszkę 30x40

Składniki:

• 20 g świeżych drożdży
• około 350 ml wody 
• 500 g mąki pszennej typ 550 + trochę do podsypania
• około 90 ml oliwy z oliwek
• 600 g czerwonych winogron 
• 70 g cukru 
• 0,5 łyżeczki mielonego anyżu

1. Drożdże rozpuścić w 125 ml letniej wody.
2. Przesiać mąkę do miski, w środku zrobić dołek, wlać do niego mieszankę drożdżową i rozpocząć zagniatanie ciasta, dodając porcjami pozostałą letnią wodę, każdą porcję po zagnieceniu poprzedniej. Gdy już prawie uformujemy kulę z ciasta, dodać 1 łyżkę oliwy z oliwek i wyrobić ciasto (aż zacznie odchodzić od rąk lub w mikserze pojawi się ładna, plastyczna kula, która też będzie odchodzić od rąk). Przykryć miskę czystą ściereczką i odstawić na godzinę, aż podwoi swoją objętość.
3. Winogrona umyć, obrać z szypułek i osuszyć.
4. Rozgrzać piekarnik do 190 C góra - dół lub 175 C z termoobiegiem. Blaszkę wysmarować oliwą lub wyłożyć papierem do pieczenia.
5. Wyłożyć ciasto na lekko oprószoną mąką stolnicę, podzielić na dwie części w proporcji 60 do 40. 
6. Rozwałkować większą część ciasta na szerokość blaszki, przełożyć do niej i lekko docisnąć. 
7. Rozłożyć na cieście pierwszą porcję nadzienia: 400 g winogron, 35 g cukru i mielony anyżek. Skropić całość 30 ml oliwy z oliwek.
8. Rozwałkować drugą część ciasta i przykryć nim nadzienie w blaszce. Lekko docisnąć, szczególnie na rogach. Rozłożyć na cieście 200 g winogron, 35 g cukru i polać wszystko 40 ml oliwy z oliwek. Odłożyć ciasto na 10 minut.
9. Wstawić ciasto do piekarnika na około 30 minut, aż nabierze złoto-brązowego koloru. Ostudzić na kratce i podawać.