Nie wiem czy moja Babcia podejrzewała w 1966 roku, zapisując skrzętnie przepis na Placek Lubelski w zwykłym zeszycie w kratkę, że kiedyś będę go piekła właśnie w tych okolicach. Kartkując jej stary, poplamiony od ciągłego używania brulion, który założyła z okazji Kursu Gotowania i Pieczenia w ramach miejscowego Koła Gospodyń Wiejskich, a później uzupełniała o kolejne przepisy, znalazłam recepturę na to ciasto zaraz obok "sernika tortowego bez ciasta" i czekolady robionej na egzotycznym teraz ceresie. 

Ten zeszyt to jedna z moich niewielu pamiątek po tej Wyjątkowej Kobiecie, która mimo ciężkich czasów, w których przyszło jej żyć i równie ciężkich doświadczeń, zawsze kojarzy mi się z delikatnie śmiejącymi się oczami i orzechową chałką, chlebem o chrupiącej skórce czy żelkami haribo ukrytymi zaraz obok łóżka. Jestem wdzięczna, że była obok podczas mego dzieciństwa.

Placek Lubelski według mojej Babci przypomina - a może jest nawet - Pleśniak, popularne ciasto dwukolorowe. Po pobieżnym przejrzeniu innych przepisów widzę, że u Babci trze się "na tarełku" o dużych oczkach wszystkie warstwy ciasta, a nie wylepia się nim blaszki. Może to spowodowało, że dopiekło mi się idealnie, mimo, że żadnej warstwy osobno nie podpiekałam.

Nie do końca mogłam rozczytać ilość żółtek i zdecydowałam się na 4, ponieważ obok widoczniał dopisek, że "zagniatamy twarde ciasto". Nie było też nic o chłodzeniu ciasta, ale jako, że mamy teraz lodówki, myślę, że lepiej będzie się ciasto tarło, gdy trochę odstawi się je do chłodu. Przekładałam powidłami śliwkowymi, ponieważ mam takie kwaśne, a samo ciasto wychodzi przez bezę dość słodkie.